andrea bocelli'nin harikulade yorumladığı tutku şaheseri. zannımca, "bir şarkı en fazla ne kadar şuh olabilir?" sorusunun cevabıdır. eğer hoş bir akşam yemeğinden sonra, romantik bir dans edilecekse, dans şarkısı kesinlikle bu olmalı. aksi düşünülemez.
şarkıyı dinlerken aklımda bazı unsurlar canlanıyor;
vakit; gece yarısı
başrol; bir kadın.
nasıl biri;
sezin akbaşoğulları cazibesine sahip.
üzerinde;
burcu güneş'in
aşkın beni baştan yazar klibinde giydiği kömür siyahı elbise ve ayaklarında elbisesine yeşil ve doğa kadar uyumlu birer stiletto.
mekan; napoli'deki herhangi bir limanın marinası.
vaziyet; kadının dudaklarında artık tazelenmesi gerektiği vakit geçtikçe daha da belirginleşen ruj dikkat mıknatısı... üstelik nardan hallice kırmızısıyla hafifçe sürülmüş olmasına rağmen. ve onlara bakınca kadının bu şarkının sözlerini sessizce mırıldandığı o an gökte duran mehtap kadar aşikar. kadın şarkıyı söylüyor çünkü gece gece aşka gelmiş. şarkıyı sessizce mırıldanıyor çünkü kalbi de, sesi de en sevdiği oyuncağını kaybetmiş kız çocuğu kadar buruk. bakışlarıysa matem kokan ölümden daha keskin.
bir defa denk gelince kimsenin kurtuluşu yok...
ay ışığı kadının gamzelerini belirginleştiriyor. tüm kadınlar ona imrenir vaziyette, tüm erkekler de ona yeltenmeye meyilli. ama hiçbiri kadının umurunda değil. zira onun zihnini meşgul kılan, yokluğuyla içini acıtan, unutamadığı birisi var. sadece sessizce ve yavaş adımlarla kıyı boyunca yürüyor. rüzgarın da etkisiyle saçları dağılıyor, dudakları kurumaya başlıyor. hafiften de gözleri yaşarıp etrafa savruluyor ama istediği gibi akmıyor göz yaşları... sonra birkaç adım daha atıyor. o sırada sahici bir rüzgar daha çıka geliyor ve kadını iliklerine kadar ürpertiyor. sırtındaki dekolteden, kadının birden atışa hazır yay gibi gerildiği gözler önüne seriliyor. işte o anda kadının aklına düşen ve kırılgan ses rengiyle sayıkladığı tek bir şey var...
"o olsaydı, şimdi ceketiyle beni sarıp sarmalamıştı..."
love in portofino